Time flies που λένε και οι Άγγλοι και δεν έχουν άδικο. Περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός. Και εμείς βιώνοντας την καθημερινότητα με όλες τις απαιτήσεις στις οποίες καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε, αδυνατούμε να καταλάβουμε πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος.
Αυτό συνειδητοποίησα σήμερα, κοιτώντας παλιές φωτογραφίες των παιδιών μου. Πότε ήταν μωρά πότε μπουσούλησαν, πότε περπάτησαν, πότε μίλησαν. Και τώρα είναι νηπιάκια. Ο χρόνος περνάει νερό και μέσα από την κούραση, τα ξενύχτια, την αυπνία δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτό το μικρό πλασματάκι που μας ταλαιπωρεί τώρα γιατί δεν κοιμάται, δεν θα είναι για πάντα έτσι.
Δε θα μας κρατάει για πάντα το χέρι, ούτε θα μας ζητάει βοήθεια για να ντυθεί, δεν θα ζητάει αγκαλιά και δε θα δέχεται με μεγάλη ευκολία τα τόσα φιλιά που του δίνουμε. Τώρα μας ζητάει κούνιες, σε λίγο καιρό θα μας λέει “πάω για καφέ με τα παιδιά”. Σου φαίνεται πολύ μακρινό. Πίστεψε με, δεν είναι. Μεγαλώνουν, αλλάζουν, ανοίγουν τα φτερά τους.
Και εμείς θα είμαστε εκεί σε κάθε αλλαγή, σε κάθε νέο βήμα τους να τους δίνουμε ώθηση και κουράγιο, για να πετάξουν. Θα είμαστε εκεί για να τους λέμε “μπορείς να το κάνεις” και από μέσα μας να ψιθυρίζουμε “μπορείς να αντέξεις”, “μπορείς να το αφήσεις να πετάξει”.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πρώτα από όλα για να τα ακούω. Για να μην ξεχνάω πως αυτές οι στιγμές που νομίζω ότι είναι δύσκολες γιατί δεν έφαγε, δεν μάζεψε τα παιχνίδια του, γιατί δεν κοιμάται νωρίς, γιατί ξύπνησε το βράδυ είναι στιγμές που θα μας λείψουν. Ναι ξέρω, ακούγομαι τρελή. Θα έδινες πολλά για ένα σερί ύπνο, ή για μια βραδινή έξοδο σε λίγο καιρό όμως θα δίνεις τα πάντα για αυτές τις ζεστές αγκαλιές, για αυτά τα “μαμά δεν μπορώ να κοιμηθώ μόνος μου”.
Όσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα μας, τόσο μοναδικές είναι και οι στιγμές που έχουμε με τα παιδιά μας. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Οι δουλειές, μπορούν να περιμένουν, τα παιδιά μας όμως έχουν ήδη ανοίξει τα φτερά τους. Ας απολαύσουμε αυτό το ταξίδι, έτσι ώστε όταν θα πια θα πετάξουν να έχουμε “χορτάσει” από όμορφες στιγμές μαζί τους.
Σας φιλώ
Τ.