Ενοχές και τύψεις. Τα δύο αρνητικά συναισθήματα που καταστρέφουν τη μητρότητα. Τι αδίστακτα συναισθήματα! Σε κατακερματίζουν. Σε διαλύουν. Σε συνθλίβουν.
Ενοχή
Αυτό το τόσο δυνατό συναίσθημα που δεν σε αφήνει τα βράδια να κοιμηθείς. Που σε βάζει να αναλογίζεσαι πόσα λάθη έκανες μέσα στη μέρα; Πόσες φορές αδίκησες τα παιδιά σου; Αυτή η αρνητική δύναμη που σε κάνει να κλαις και να αισθάνεσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου.
Το ξέρω αυτό το συναίσθημα το έχω νιώσει πολλές φορές. Έχω κλάψει πολλές φορές εξαιτίας του. Έχω αναρωτηθεί και συγκριθεί πολλές φορές με άλλες μαμάδες που πιστεύω ότι δεν θα έκαναν ποτέ τα λάθη τα δικά μου. Ώσπου έφτασα στο σημείο να πω: Αρκετά!
Αρκετά με τις ενοχές και τις τύψεις. Ναι αυτά τα δύο πάνε πακέτο. Το ένα έρχεται να συμπληρώσει το άλλο. Πρώτα έρχεται η ενοχή που κακοφορμίζει την πληγή και μετά ακολουθεί η τύψη, στενό φιλαράκι της πρώτης που έρχεται για να σε αποτελειώσει.
Ενοχές και τύψεις είναι αναπόσπαστα κομμάτια της μητρότητας. Και ναι ξέρω πως δεν είμαι μόνη. Πολλές είναι οι μαμάδες που παλεύουν με αυτά τα δύο “τέρατα ” που καταστρέφουν τη μητρότητα. Και είναι μερικές φορές το τέρας της ενοχής τόσο μεγάλο που το νιώθω να μου λέει απαίσια πράγματα. Ότι είμαι η χειρότερη μαμά στον κόσμο, ότι έχω αποτύχει, ότι στεναχωρώ τα παιδιά μου. Ναι είναι το ίδιο τέρας που δεν βρίσκει τίποτα καλό από όσα κάνω. Τίποτα θετικό. Έχει το μαγικό τρόπο να αναιρεί όλες τις “καλές” πράξεις, τις καλές στιγμές και να φωτίζει μόνο τις αρνητικές και κακές στιγμές της ημέρας.
Μέχρι που αποφάσισα να τα βάλω μαζί του. Και κατάλαβα γιατί νιώθω ενοχές. Όχι δεν τις νιώθω γιατί είμαι κακιά μαμά. Το αντίθετο. Αισθανόμαστε ενοχές γιατί αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε για αυτά το καλύτερο. Κάνουμε τα πάντα για αυτά. Είμαστε αυτοί που τα φροντίζουν, αυτοί που τα προσέχουν, που παίζουν μαζί τους, αυτοί που τα διασκεδάζουν, που τα βοηθούν στο σχολείο. Είμαστε οι μαμάδες τους.
Δυστυχώς οι ενοχές δεν τα βλέπουν όλα αυτά. Οι ενοχές τα κρύβουν όλα αυτά.
Η μητρότητα δεν είναι εύκολη. Έχει όμορφες στιγμές που θέλεις να πατήσεις το κουμπί και να παγώσεις την εικόνα και έχει και δύσκολες στιγμές που ψάχνεις αγωνιωδώς να βρεις το fast forward για να τις προσπεράσεις. Τα παιδιά μας δεν θα είναι ποτέ τέλεια. Όπως και εμείς δεν θα είμαστε τέλειες μαμάδες. Θα υπάρχουν πάντα οι καλές και οι κακές μέρες μας. Θα έχουμε στιγμές χαράς και στιγμές πόνου.
Δεν χρειάζεται όμως να αισθανόμαστε αυτό το τόσο απαίσιο συναίσθημα. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε πόσα καλά πράγματα κάνουμε για τα παιδιά μας. Πόσο πολύ αγωνιζόμαστε καθημερινά για αυτά και τότε θα καταλάβουμε πόσο λάθος είναι αυτό το συναίσθημα.
Αρκεί να κάνουμε ένα rewind σε μια μέρα μας. Να δούμε όσα κάναμε μέσα στη μέρα για τα παιδιά μας. Και τότε θα καταλάβουμε ότι τα καταφέραμε, ότι δεν αποτύχαμε.
Ας απολαύσουμε λοιπόν το ταξίδι της μητρότητας χωρίς ενοχές. Και αν κάποια στιγμή τις αισθανθούμε είναι γιατί προσπαθούμε και ζητάμε πάντα το καλύτερο για τα παιδιά μας.
Καλή δύναμη
Τ.