Πρόσφατα διάβασα σε ένα άρθρο ότι το 90% των μαμάδων νιώθουν τύψεις και ενοχές. Αμέσως πρόσθεσα και τον εαυτό μου στο ποσοστό αυτό καθώς οι τύψεις και οι ενοχές έχουν γίνει φίλες μου, συνταξιδιώτες μου στο ταξίδι της μητρότητας.
Οι δικές μου ενοχές ξεκίνησαν πολύ νωρίς, από την πρώτη ώρα μετά τη γέννηση τους που χρειάστηκε να μείνει η μια μου κόρη στην μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών. Τα ενοχικά αισθήματα με πλημμύρισαν και άρχισα να σκέφτομαι ότι εγώ έκανα κάτι λάθος, εγώ βιάστηκα να γεννήσω (καθότι προγραμματισμένος τοκετός), ότι θα μπορούσα να αντέξω περισσότερο.
Ενοχές οι οποίες συνεχίστηκαν και συνεχίζονται ακόμα. Ενοχές που δεν έπαιξα μαζί τους. Ενοχές που τα άφησαν να δουν τηλεόραση. Ενοχές που έφαγαν γλυκό. Ένοχες που δεν κατάφερα να τα βγάλω βόλτα. Ενοχές που τους φώναξα. Ενοχές που βγήκα από το σπίτι και αυτά έκλαιγαν στην πόρτα γιατί ήθελαν να είναι μαζί μου. Ενοχές γιατί δεν είμαι πάντα χαρούμενη μαμά. Ενοχές, ενοχές, ενοχές…
Αλλά από που πηγάζουν όλες αυτές οι ενοχές;
Για μέρες κλωθογύριζε στο μυαλό μου αυτή η ερώτηση. Είμαι μαμά, είμαι χαρούμενη που είμαι μαμά. Αγαπάω τα παιδιά μου, το σύζυγο μου. Δε θα φανταζόμουν διαφορετικά τη ζωή μου . Γιατί όμως δηλητηριάζω το μυαλό μου με ηλίθιες ενοχικές σκέψεις, τι είναι αυτό που θρέφει αυτό το “τέρας” των ενοχών και των τύψεων.
Η πηγή των ενοχών
Οι ενοχές προέρχονται από το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα, ότι θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε με διαφορετικό τρόπο σε μια κακή στιγμή. Έχουμε ενοχικά αισθήματα γιατί δε συνάδουν οι προσδοκίες που θέσαμε με την πραγματικότητα που βιώνουμε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις προσδοκίες που θέτουμε εμείς αλλά και στις προσδοκίες που θέτει σε εμάς η ίδια κοινωνία, η οικογένεια και οι φίλοι μας.
Η γενιά μας σε σχέση με τη γενιά των μαμάδων μας νιώθει περισσότερες ενοχές. Όχι και ότι και εκείνες δεν είχαν καθόλου, ίσως όμως περιορίζονταν στο αν το σπίτι είναι καθαρό, αν είμαστε αρκετά χορτασμένοι, αν φοράμε ζακέτα. Η γενιά μας από την άλλη βιώνει ενοχές για όλα και αυτό οφείλεται στις πιέσεις που δέχεται τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό περιβάλλον. Μη μου πείτε ότι άλλες μαμάδες, με ύφος κριτή δεν σας έκαναν ερωτήσεις του τύπου “Γέννησες φυσιολογικά; ή θήλασες; ή δίνεις ρυζάλευρο; Οι ενοχές της γενιάς μας σχετίζονται περισσότερο με θέματα της ανατροφής των παιδιών. Μάλιστα, τα περισσότερα συναισθήματα της ενοχικής μάνας συνοψίζονται στη φράση κόλαφο και επωδό για μένα ” Απλά δεν είμαι αρκετά καλή μάνα”.
Το σκοτώνεις το τέρας των ενοχών; ή το αγκαλιάζεις και ζεις μαζί του;
Και αφού εντόπισα την πηγή των ενοχών, ανακάλυψα με τι θρέφεται και γίνεται πιο ακμαίο κάθε μέρα αποφάσισα να βρω τρόπο να το αντιμετωπίσω. Οι ενοχές που νιώθω είναι ένα πραγματικό συναίσθημα που στο ταξίδι της μητρότητας θα το βιώσω αρκετές φορές. Ο ρόλος της μητέρας είναι δύσκολος και πολύπλοκος. Οι μέρες μου όμως δεν αποτελούνται μόνο από κακές στιγμές ή κακές επιλογές. Αναγνωρίζω ότι δεν είμαι τέλεια και έτσι προχωρώ στην πιο σημαντική δουλειά στην αγάπη των παιδιών μου ως μια μαμά μη τέλεια. Η μητρότητα δεν είναι ένας αγώνας που κερδίζει ο καλύτερος. Η γονεικότητα δεν πάει πάντα όπως τη σχεδιάζουμε. Shit happens. Όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε αυτό τόσο πιο απελευθερωμένοι θα νιώσουμε.
Το να είσαι γονιός είναι δύσκολο. Το να νιώθεις ενοχές είναι επιλογή. Γιατί να επιλέγεις να νιώθεις ένοχη;