Μπήκα στη σχολή πρώτο εξάμηνο και λάτρεψα όλα τα μαθήματα! Μεθοδολογία έρευνας, παιδιατρική, ψυχολογία, τέχνη… όλα εκτός από ένα : τη μουσικοκινητική !
Γεμάτη όρεξη για να διαβάσω έρευνες , σύγκριση παιδαγωγικών μεθόδων, θεωρίες ψυχολογίας και μέσα σε όλα αυτά « ο Ντινος ο πιγκουίνος», η «σούπα της κα Φωτεινής» , «ένα Κεράσι που έπεσε μέσα σε Σαντιγί»κ.α. Πρώτη εργασία λέει να βρούμε κινήσεις για τον Ντινο τον πιγκουινο… απογοήτευση.
Τέσσερα χρόνια μετά κάνω το πρώτο μου δοκιμαστικό για δουλειά. Μολις φτάνω και κάνουμε τις πρώτες συστάσεις, η υπεύθυνη του τμήματος έπρεπε να μιλήσει με μια μαμά και με αφήνει μόνη μέσα στην τάξη. Ήταν ώρα αναχώρησης και επικρατούσε πανικός. Πάνω από 20 παιδιά να περιφέρονται άλλα με τις τσάντες τους στον ώμο άλλα με μια κουβέρτα ετοιμάζονταν για ύπνο άλλα δεν ήξεραν τι να κάνουν και είχαν ήδη αρχίσει να μαλώνουν μεταξύ τους.Αρχίζω κι εγώ να τραγουδάω τον Ντινο τον Πιγκουίνο…όταν γύρισε η δασκάλα 20+ παιδιά είχαν καθίσει κάτω και κουνούσαν χέρια πόδια στο ρυθμό των τραγουδιών , φτιάχναμε τη σούπα της κα Φωτεινής. Μου λέει : Εσύ έλα κι αύριο ! Μου έδωσαν δικό μου τμήμα.
Τα υπόλοιπα 16 χρόνια τραγουδούσα στους μαθητές μου ΚΑΘΕ μέρα. Έγραψα όλα τα τραγούδια που ήξερα και δημιουργήθηκε ένα βιβλίο. Το είχα πάντα μαζί μου. Αυτό κι όχι της Ψυχολογίας ή της Παιδαγωγικής 1.
Είδα παιδιά να σταματούν να κλαίνε μετά την αποχώρηση της μαμάς τους με τα Παιχνιδοτράγουδα, να σταματούν να πονάνε μετά από ένα χτύπημα, να ξεκινούν να μιλούν ενώ δεν έλεγαν ούτε μια λέξη!
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου μετά το σοκ των πρώτων ημερών όταν άρχισε να με κοιτά με τα μαύρα του μάτια που έμεναν ανοιχτά να με κοιτάζουν ώρες ατέλειωτες, άρχισα να του τραγουδάω. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω για να τον απασχολήσω καθώς ήταν ένα βρέφος που κοιμόταν ελάχιστα. Έβγαλα νέες κινήσεις για το Κεράσι μες στη Σαντιγί και τις έκανα στο μωρό . Του τραγουδούσα όταν έκλαιγε , όταν τελείωνε το γάλα, όταν είχε κολικούς. Όσο έβλεπα ότι του αρέσει, το ρεπερτόριο αυξανόταν και έβαλα τα Παιχνιδοτράγουδα στη ρουτίνα μας. Κάθε απόγευμα πριν το παραμύθι τραγουδούσαμε για 15’ και πάντα με κοιτούσε με ορθάνοιχτα μάτια κι ήταν σαν να γνώριζε όλους τους στίχους.
Βίντεο
Ακόμα κι όταν βρεθήκαμε στο νοσοκομείο και ήταν 60 ημερών και δεν είχε πάρει ακόμα την πιπίλα, του τρυπούσαν τα χεράκια κι εγώ στο αυτί του τραγουδούσα το Κεράσι και τον Ντινο.
-Πως το κάνετε αυτό και ηρεμεί μου έλεγαν οι γιατροί;
-Ήταν το πιο σπουδαίο μάθημα που μου έμαθαν στη σχολή, απαντούσα.
Για το παιδί μου όμως ήταν πολλά παραπάνω. Νομίζω μετά τον θηλασμό είναι το σπουδαιότερο δώρο που του έχω κάνει και μας ενώνει.
