Αν είχαν φωνή κάποια αντικείμενα θα μας έλεγαν πολλές ιστορίες.
Ένα παγκάκι για παράδειγμα θα μας έλεγε….
για το ζευγάρι που έκατσε και έδωσε το πρώτο του φιλί, ή για εκείνο που τσακώθηκε και η κοπέλα έφυγε ενώ ο νεαρός παρέμεινε να ατενίζει στο κενό.
Θα μας έλεγε για τον παππού που κάνει κάθε μερα τη βολτα του και σταματά και κάθεται για να ξαποστάσει.
Θα μας μίλαγε και για τους νέους που κάθονται ανορθόδοξα πάνω του, κρατώντας μπυρα στο χέρι και κάνοντας τα πρώτα τους τσιγάρα.
Θα μας έλεγε και για τη μαμά ή το μπαμπά που κάθεται για να ξεκουραστεί, να πάρει μια ανάσα, παρατηρώντας το παιδί να παίζει. Και που το παιδί κάποιες φορές αφήνει το παιχνίδι και έρχεται στη συντροφιά του μπαμπά και της μαμάς.
Στο βιβλίο της Δούκισσας του Σάσεξ, Μεγκαν περιγράφει την μοναδική σχέση ανάμεσα στον πατέρα και στον γιο. Μας παρουσιάζει αυτήν την σχέση μέσα από στιγμές που έχουν σε ένα παγκάκι.
Δεν αναφέρεται όμως σε Έναν πατέρα και σε Έναν γιο. Ούτε και σε ένα μοναδικό παγκάκι.
Οι ήρωες που παρουσιάζονται κάθε φορά είναι διαφορετικοί. Διαφορετικοί ήρωες αλλά και διαφορετικό τοπίο.
Παρατηρητής αυτής της μοναδικής σχέσης γίνεται η μαμά.
Η Δούκισσα του Σάσεξ περιγράφει με τρυφερό και γλυκό τρόπο τη σχέση πατέρα και γιου.
Η εικονογράφηση είναι σαν να έχει γίνει με νερομπογιές. Τα χρώματα φαίνονται τόσα ζωντανά που σου δίνουν την αίσθηση ότι τώρα μόλις στέγνωσαν.
Η σύνδεση, η ζεστασιά, η αγάπη, η ενσυναίσθηση αποδίδονται με υπέροχο τρόπο από τον Ρόμπινσον, τον εικονογράφο του βιβλίου.
Αξίζει να αναφερθεί ότι μέσα από το βιβλίο βλέπουμε τον πατέρα που γυρίζει από τον πόλεμο, τον πατέρα και τον γιο που είναι κοντά στην φυση, τον πατέρα που έχει κινητικά προβλήματα, τον πατέρα που παρατηρεί το παιδί όσο κάνει ποδήλατο. Προσπαθεί λοιπόν η συγγραφέας να αποδώσει όσο πιο ολοκληρωμένα γίνεται την πατρική φιγούρα και την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ αυτήν και στο παιδί.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
