Μεγάλωσα με την Άλκη Ζέη. Το καπλάνι της βιτρίνας, ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, η μοβ ομπρέλα είναι μερικά από τα αγαπημένα μου εφηβικά αναγνώσματα. Αυτά που μου τα έπαιρνε η μαμά μου και περίμενα να έρθει το βράδυ να χωθώ μέσα στα σκεπάσματα και να αφεθώ στα ταξίδια που θα πήγαινα παρέα με τους ήρωες της Άλκης Ζέη.
Σήμερα παρέλαβα το τελευταίο βιβλίο της, “Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς”. Ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω αλλά δεν άντεξα και μπήκα στον πειρασμό να το διαβάσω. Για λίγα λεπτά ταξίδεψα στις Βρυξέλλες, όπου ζει μια γιαγιά.
Είναι πλήρης ημερών και πολύ ευτυχισμένη από μια ζωή γεμάτη από εικόνες και συναισθήματα. Η γιαγιά κάθεται στην αγαπημένη της πολυθρόνα, κοντά στη μεγάλη τζαμόπορτα που βγάζει στο μικρό κηπάκι. Είναι ντυμένη με το άσπρο της πουλόβερ και διαβάζει ένα βιβλίο «η μελαγχολία του σκαντζόχοιρου».
Σκοτεινιάζει η γιαγιά βγαίνει έξω στον κήπο κατεβαίνει τα σκαλάκια και κάθεται στο τελευταίο.
«Σκοτείνιασε για τα καλά. Πάνω από τον τοίχο τα μικρά φωτάκια σαν βεγγαλικά πηγαινοέρχονται. Είναι τα μάτια των γατιών.
Δυο πιο μεγάλα φώτα στην κορφή της σκάλας. Τα μάτια της γιαγιάς.
Ξαφνικά η σκάλα θεοσκότεινη. Τα μάτια της γιαγιάς δε φέγγουν. Μπορεί να νύσταξε και να τα έκλεισε»….
Το τελευταίο βιβλίο της Άλκης Ζέη με την εκπληκτική εικονογράφηση του Νίκου Χατζησταμούλου, ρίχνει μια ευαίσθητη μάτια στο θέμα της απώλειας, που δεν προκαλεί θλίψη αλλά μια γλυκιά μελαγχολία.
Με το βιβλίο αυτό κλείνει ο κύκλος μιας γεμάτης ζωής.
Διαβάζοντας το ένιωσα αυτή τη γλυκιά μελαγχολία, ότι κάτι τελείωσε. Ότι έκλεισε και ο δικός μου κύκλος των αναμνήσεων από τα βιβλία των παιδικών μου χρόνων.
Αλλά έκανα λάθος, ο κύκλος αυτός θα ανοίξει ξανά μέσα από τις αναγνώσεις των βιβλίων της Ζέη παρέα με τα παιδιά μου.
Το βιβλίο της Άλκης Ζέη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
