“Ποτέ δεν συνηθίζει κανείς τον πόνο, ότι και να λέει.” Και οι ήρωες της Strout πονάνε, πονάνε αληθινά και ανθρώπινα. Και μαζί τους πονάμε και εμείς οι αναγνώστες, γιατί τους καταλαβαίνουμε. 

Χαρακτήρες που καλούνται να προχωρήσουν τη ζωή τους φέροντας το βαρύ φορτίο του παρελθόντος. Χαρακτήρες που γίνονται δέσμιοι αρρωστημένων σχέσεων και πάρα το γεγονός ότι πονάνε και πληγώνονται δεν έχουν την δύναμη να αποτινάξουν αυτά τα δεσμά. Χαρακτήρες που αδυνατούν να πουν αυτό που νιώθουν, γιατί δεν θέλουν να πληγώσουν, γιατί φοβούνται, γιατί το τι θα πει η κοινωνία έχει μεγαλύτερη σημασία από αυτό που οι ίδιοι αισθάνονται. Χαρακτήρες που μας μοιάζουν ή που μοιάζουν σε οικεία μας πρόσωπα. Και αυτή η ομοιότητα, μας κάνει να ταυτιζόμαστε περισσότερο μαζί τους, να τους νοιαζόμαστε, να συμπάσχουμε. 

Κάθε ιστορία της Strout είναι βαθιά ανθρώπινη, είναι μια κατάθεση ψυχής και συναισθημάτων. Μετά από κάθε κεφάλαιο, ασυναίσθητα έβγαινε ένας αναστεναγμός, ένα “αχ”, για όλα όσα βίωναν οι ήρωες. Ήρωες που εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τραγικοί και που στο τέλος κάθε κεφαλαίου έρχεται για αυτούς η κάθαρση, η λύτρωση. 

Στο “Όλα γίνονται”,  βρίσκουμε τους ήρωες που επιφανειακά, είχαν αναφερθεί στο πρώτο βιβλίο της Strout “Το όνομα μου είναι Λούσυ Μπάρτον”. Αυτούς που τότε δεν τους πρόσεχες, δεν σε ενδιέφεραν, έρχονται τώρα στο προσκήνιο. Ήρωες που θεωρούσαν τραγική και μίζερη τη ζωή της Λούσυ αλλά που τελικά και οι ίδιοι βιώνουν τα δικά τους πάθη. 

Εννέα αυτόνομες ιστορίες. Εννέα ιστορίες που μπορείς να τις διαβάσεις και χωρίς να έχεις διαβάσει το πρώτο βιβλίο της Strout. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου, αναρωτήθηκα, τι άποψη θα είχα για την Λούσυ, αν δεν είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο. Από την άλλη πλευρά πάλι, γνωρίζοντας την πρώτη ιστορία, μαγεύτηκα από τη δύναμη της μνήμης να ανακαλεί λεπτομέρειες που θεωρούσα ότι έχω ξεχάσει.

Σε αρκετά κεφάλαια του βιβλίου, βλέπουμε την Λούσυ, μέσα από τα μάτια των ηρώων. Και είναι συναρπαστικό, να βλέπεις αυτές τις διαφορετικές οπτικές. Πως μπορεί να ειπωθεί μια ιστορία, από διαφορετικά στόματα. Η αλήθεια τελικά είναι μια; ή ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια; 

Σε άλλα κεφάλαια πάλι η Λούσυ απουσιάζει και οι ήρωες ξεδιπλώνουν τις δικές τους ιστορίες. Και ενώ κάπου στη μέση του βιβλίου έλεγα ποιες ιστορίες ξεχώρισα, ολοκληρώνοντας το έγιναν όλες ξεχωριστές. Και από καθεμία κρατάω και κάτι. 

Σε όλη τη διάρκεια του βιβλίο έψαχνα να βρω την ταύτιση με τον τίτλο, να δω πως θα καταλήξει η συγγραφέας, πως είναι δυνατόν τόσος πόνος να φέρνει τη λύτρωση; Και στην τελευταία σειρά του βιβλίου ήρθε ” ναι, να τη- η τέλεια επίγνωση- όλα γίνονται, για όλους”.

*”Είναι το δέρμα που σε προστατεύει από τον κόσμο, η αγάπη για τον άλλον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι τη ζωή σου”.

*”Κι επειδή ο Τσάρλυ ήταν ο Τσάρλυ, ο οποίος πριν από χρόνια είχε λερώσει βαθιά τον εαυτό του, επειδή ήταν ο Τσάρλυ και όχι κάποιος άλλος, δεν μπόρεσε να πει στον γιο του: Είσαι καλός και δυνατός, κι εγώ δεν είχα σχέση με τίποτε απ’ αυτά  κι όμως κατάφερες και τα ξεπέρασες όλα, μια παιδική ηλικία που δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, κι είμαι περήφανος για σένα, είμαι γεμάτος θαυμασμό για σένα. Ο Τσάρλυ δεν μπορούσε να πει ούτε με απλά λόγια οποιοδήποτε πράγμα ένιωθε. Δεν μπορούσε καν να χτυπήσει τον γιο του στον ώμο όταν τον υποδεχόταν ή όταν τον αποχαιρετούσε”.

“…πόσο πολλά μπορούσε κανείς να ξεχάσει και μετά να συνεχίζει να ζει μαζί τους- όπως τα ακρωτηριασμένα μέλη που ακόμα τα νιώθεις”

“…οι άνθρωποι πρέπει κάποτε να αποφασίζουν πως θα ζήσουν τη ζωή τους”.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.