Υπάρχει και αυτή η πλευρά της μητρότητας

Δύσκολες οι τελευταίες μας μέρες. Μέρες με γκρίνια και με κλάματα. Μέρες που θέλω να ουρλιάξω από απόγνωση, μέρες που θέλω να κλάψω για να ξεσπάσω.

Είναι αυτές οι μέρες που νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετή, ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα ανεξήγητα κλάματα, τις φωνές και τα χτυπήματα στο πάτωμα. Ναι υπάρχουν και αυτές οι μέρες της μητρότητας. Αλλά δεν μιλάμε για αυτές.

Ζούμε στον κόσμο του instagram που μαμάδες καταφέρνουν τα πάντα. Σπίτι καθαρό, παιδί χαρούμενο να παίζει και μαμά ευτυχισμένη. Ζούμε στον κόσμο του ίντερνετ που κατακλυζόμαστε συνέχεια από άρθρα για υγιεινές τροφές για τεχνικές σωστής γονεϊκότητας, για το πόσο σημαντικός είναι ο θηλασμός, πόσο σημαντικό είναι να αρχίσει νωρίς τις στερεές, να κόψει νωρίς την πίπιλα, να μην τρώει γλυκά, να μάθει να κοιμάται μόνο του, να χρησιμοποιεί το γιογιο.

Υπάρχει αυτός ο κόσμος και υπάρχει και ο κόσμος των μαμάδων. Ναι για τον δικό μας κόσμο λέω.

Ένας κόσμος γεμάτος προσδοκίες ότι θα τα κάνουμε όλα τέλεια. Ένας κόσμος γεμάτος ανασφάλεια για τον αν πήραμε σωστή απόφαση. Ένας κόσμος με αμφιβολίες που προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε με το διάβασμα της σωστής τεχνικής γονεϊκότητας.

Και πολλές φορές αποτυγχάνουμε. Πολλές φορές δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες που έχουμε βάλει. Πολλές φορές δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τις τεχνικές που έχουμε διαβάσει πάνω στα ξεσπάσματα των παιδιών μας. Και τότες νιώθουμε ανήμπορες, νιώθουμε πως έχουμε χάσει το παιχνίδι, νιώθουμε να βρισκόμαστε σε απόγνωση.

Κάτι σημαντικό που ξεχνάμε εκείνες τις δύσκολες στιγμές, τις δύσκολες μέρες είναι την ανθρώπινη φύση μας.

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο των προσδοκιών και των “απαιτήσεων”, υπάρχουμε και εμείς οι μαμάδες που τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Να είμαστε εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις μας, να είμαστε τέλειες μαμάδες απέναντι στα παιδιά μας. Και υπάρχουν και οι δύσκολες μέρες. Που δεν είσαι όλα αυτά. Που νιώθεις κουρασμένη, που νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα κλάματα, που νιώθεις θυμωμένη με τη ζωή σου, που νιώθεις ότι τίποτα δεν κάνεις σωστά.

Και έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είναι εντάξει να μην αισθάνεσαι καλά, είναι εντάξει να αισθάνεσαι κουρασμένη και πιεσμένη. Είναι εντάξει να έχεις νεύρα. Είναι εντάξει να είσαι πραγματικός. Και είναι σημαντικό να μοιράζεσαι και αυτήν την πραγματικότητα. Αυτά τα συναισθήματα. Δεν είμαστε τέλειοι. Έχουμε καλές και κακές μέρες. Έχουμε μέρες που αισθανόμαστε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και μέρες που το παραμικρό κλάμα, ο παραμικρός τσακωμός και οι φωνές μας κάνουν να καταρρεύσουμε.

Όμως μια κακή μέρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο μια κακή μέρα.

Ναι είχα μια τέτοια μέρα, ή για να πω την αλήθεια δύο μέρες συνεχόμενες. Η κακή μέρα όμως τελείωσε, τα παιδιά είναι για ύπνο και εγώ μπορώ να πάρω τις ανάσες μου, μπορώ να εφοδιαστώ με δύναμη για να ξεκινήσω την αυριανή μέρα και πάλι από την αρχή χωρίς τα αρνητικά συναισθήματα.

Καινούργια μέρα η αυριανή, χωρίς τις προσδοκίες να είμαι η τέλεια μαμά, με τη μόνη προσδοκία να είμαι μια μαμά με κατανόηση μια μαμά που ακούει τα συναισθήματα των παιδιών της και είναι δίπλα τους. Μια μαμά που μπορεί να έχει καλές, μέτριες αλλά και κακές μέρες. 

Μια μαμά όπως όλες μας, πραγματική.

 

Σας φιλώ

Τόνια