Έφτασε η στιγμή να μου πει «δεν με καταλαβαίνεις μαμά». Με έντονο παράπονο οριακά έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Το είπε και έτρεξε στο δωμάτιο της.
Εγώ έμεινα για λίγο παγωμένη, σαν να έφαγα το πρώτο χαστούκι που το περίμενα μεν αλλά λίγο αργότερα προς την εφηβεία.
Εγώ δεν σε καταλαβαίνω; Σκέφτηκα. Εγώ; Που είμαι εκεί δίπλα σου; Που έχουμε διαβάσει εκατοντάδες παραμύθια και έχουμε παίξει άπειρες ώρες (πολλές από αυτές πιέζοντας απίστευτα τον εαυτό μου). Που έχω ξενυχτήσει; Κλάψει; Πονέσει;
Εγώ δεν σε καταλαβαίνω;
Σκατούλες έχω κάνει! Τι σκέφτομαι;
Ναι δεν σε καταλαβαίνω. Προσπαθώ να σε καταλάβω. Προσπαθώ. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Δεν καταλαβαίνω πάντα ποσό υπέροχη είσαι. Ποσό μαγικά τα βλέπεις όλα. Ποσό άδικα σου φαίνονται κάποια πράγματα. Δεν βλέπω πολλές φορές το θησαυρό ή καλύτερα τους θησαυρούς που έχω δίπλα μου. Και ναι κάνω λάθος και πολλές φορές δεν σε καταλαβαίνω.
Δε θα σου ζητήσω να με καταλάβεις εσύ. Όχι δεν είναι αυτός ο ρόλος σου. Θα σου πω μόνο ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ να σε καταλάβω εγώ.